Komunikacja kliniczna

Komunikacja kliniczna to komunikowanie się w opiece zdrowotnej:

· Komunikowanie się z pacjentem

· Komunikowanie się z rodziną

· Komunikowanie się w zespole

· Komunikowanie się interdyscyplinarne

· Komunikowanie się interprofesjonalne

Komunikacja między lekarzem a pacjentem jest niezwykle istotna w praktyce klinicznej

· skuteczna komunikacja jest niezbędna dla osiągnięcia wysokiej jakości usług medycznych,

· wpływa na poprawę zadowolenia pacjenta, zapamiętywania, rozumienia, stosowania się do zaleceń,

· wpływa na jakość świadczonej opieki,

· wpływa na skuteczności konsultacji lekarskiej zarówno dla pacjenta jak i lekarza

Efektywne porozumiewanie się znacząco poprawia:

· dokładność, skuteczność oraz okazywanie wsparcia

· wyniki zdrowotne pacjentów

· zadowolenie pacjentów oraz lekarzy

· relacje terapeutyczną

Komunikowanie się jest kluczową umiejętnością kliniczną, zasadniczym elementem kompetencji klinicznych. Elementy składające się na kompetencje kliniczne oraz stanowiące istotę dobrej praktyki lekarskiej:

baza wiedzy,
umiejętności komunikowania się,
badanie fizykalne,
umiejętność rozwiązywania problemów

Umiejętności komunikowania się pozwalają na zastosowanie teorii w praktyce; sposób w jaki się porozumiewamy jest równie ważny, jak treści które przekazujemy. W umiejętności komunikowania wyróżniamy trzy poziomy:

1. Treść

2. Proces

3. Percepcja

Wybrane modele konsultacji klinicznej

I. 4 Habbits (1999) - Permamente Medical Group, USA

• Celami tego podejścia są: szybkie zbudowanie porozumienia (rapport) i uzyskanie zaufania, wspomaganie efektywnej wymiany informacji, okazywanie opieki i troski, wzrost prawdopodobieństwa stosowania się do zaleceń i uzyskanie pozytywnych wyników leczenia.

• Cztery zwyczaje to:

1. Zainwestuj w początek

2. Poznaj perspektywę pacjenta

3. Okazuj empatię

4. Zainwestuj w koniec

II. The SEGUEG Framework (Makoul 2001)

• Ameryka Północna

• Oparta na badaniach naukowych lista kontrolna (checklist) zadań z następujących obszarów:

1. Przygotowanie gruntu

2. Uzyskanie informacji

3. Udzielanie informacji

4. Rozumienie perspektywy pacjenta

5. Zakończenie spotkania

6. Działania, które należy podjąć w razie wprowadzania nowego/ zmodyfikowanego leczenia/ planu zapobiegania

III. Wytyczne Calgary-Cambridge (Kurtz&Silverman, 1996, 2002)

• Propozycja, która bezpośrednio nawiązuje do sposobu, w jaki budujemy strukturę konsultacji w realnym życiu (5 etapów konsultacji)

• Przedstawił pełny wachlarz umiejętności komunikowania się znajdujących potwierdzenie w wynikach badań i teorii

• Zaprezentował odniesienie umiejętności do aktualnie wówczas dostępnych dowodów naukowych

• Uwzględnił zmianę w opiece zdrowotnej w kierunku podejścia bardziej skoncentrowanego na pacjencie i opartego na współpracy

• Zwrócił szczególną uwagę na wysoce istotny aspekt wyjaśniania i planowania

• Stworzył wytyczne określające umiejętności, których zastosowanie wpływa na poprawę komunikacji, pozostawiając przy tym dużą swobodę dla indywidualnego stylu pracy i osobowości jednostki

Wytyczne Calgary-Cambridge